Wraz z odzyskaniem przez Polskę niepodległości w 1918 r. odrodził się także ruch wolnomularski. Kilkanaście lóż zjednoczyło się tworząc Wielką Lożę Narodową Polski (WLNP). Do wspólnych prac stanęli masoni inicjowani w warsztatach zagranicznych (m.in. państw zaborczych) oraz nowi adepci Sztuki Królewskiej.
Wielu Braci czasu międzywojnia było działaczami organizacji niepodległościowych. Wraz z nimi pracowali m.in. legioniści marszałka Józefa Piłsudskiego oraz działacze organizacji politycznych i społecznych, przeważnie liberalnych lub lewicowych. Nazwy ówczesnych lóż nawiązywały do dawnych mian z okresu niepodległości, Księstwa Warszawskiego i Królestwa Kongresowego. Kilka lóż gromadzących wielu oficerów Wojska Polskiego przyjęło jako swoich patronów bohaterów walk niepodległościowych. Wśród nich była Loża Walerian Łukasiński, której światła zapalono w grudniu 1920 r. Walerian Łukasiński (1786-1868) był majorem Wojska Polskiego, założycielem Wolnomularstwa Narodowego i Towarzystwa Patriotycznego. Więziony przez władze carskie przez prawie pół wieku, większość czasu spędził w lochach twierdzy szliselburskiej.
Po przewrocie majowym w 1926 r. wielu Braci wybrało aktywność polityczną i opuściło lożę, której patronował Łukasiński. Pozostali zasilili inne loże warszawskie, a światła „Łukasińskiego” zgaszono w grudniu 1926 r.
Jednak pamięć o Walerianie Łukasińskim wśród polskich wolnomularzy przetrwała. Wielka Loża Narodowa Polski przypomniała postać narodowego bohatera w uchwale z jesieni 1930 r. Na jej mocy zmieniono nazwę Loży „Sowiński” nadając jej imię nowego patrona – Łukasińskiego. Wspomniana loża pracowała w kilkunastoosobowym składzie do listopada 1938 r. Wtedy to Bracia, uprzedzając dekret prezydenta RP zakazujący działalności wolnomularskiej w Polsce, podjęli decyzję o jej uśpieniu.
Po II Wojnie Światowej polscy wolnomularze pracowali w paryskiej Loży Kopernik i innych warsztatach zagranicznych. W 1961 r. obudzono lożę w Warszawie. Warsztat, którego prace miały charakter konspiracyjny, nosił to samo miano, co loża paryska. Dopiero rok 1989 pozwolił polskiej masonerii na wyjście z konspiracji. 2 grudnia 1991 r. z Loży-Matki Kopernik wyłoniły się kolejne dwa warsztaty: Loża Nr 2 Walerian Łukasiński pracująca na wschodzie Warszawy i Loża Nr 3 Przesąd Zwyciężony pracująca na wschodzie Krakowa. Dzięki tym trzem placówkom możliwe było powołanie do życia niezależnego zakonu, który swą nazwą nawiązuje do obediencji międzywojennej.
Stołeczny warsztat stał się placówką „misyjną” WLNP, z której wyłaniały się kolejne polskie loże. Postać patrona, wielkiego masona i bohatera narodowego, przypominana jest na uroczystych posiedzeniach warsztatu z okazji kolejnych rocznic urodzin i śmierci Waleriana Łukasińskiego, a jego wizerunek zdobi oficjalne dokumenty i klejnoty lożowe.